29 września święto Archanioła Michała, Rafała i Gabriela

Aniołowie są istotami ze swej natury różnymi od ludzi. Należą do stworzeń, są nam bliscy, dlatego Kościół obchodzi ich święto. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego (z 14 lutego 1969 r.) istniały trzy odrębne święta: św. Michała czczono 29 września, św. Gabriela - 24 marca, a św. Rafała - 24 października. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie są czczeni wspólnie. W tradycji chrześcijańskiej Michał to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem i kluczami do nieba. Hebrajskie imię Mika'el znaczy "Któż jak Bóg". Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów, archanioł Michał miał wtedy wystąpić i z okrzykiem "Któż jak Bog" wypowiedzieć wojnę szatanom. W Piśmie świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdzie Daniela jest nazwany "jednym z przedniejszych książąt nieba" (Dn 13, 21) oraz "obrońcą ludu izraelskiego" (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w Apokalipsie jako stojącego na czele duchów niebieskich, walczącego z szatanem (Ap 12, 7). Św. Juda Apostoł podaje, że jemu właśnie zostało zlecone, by strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci (Jud 9). Św. Paweł Apostoł również o nim wspomina (2 Tes 4, 16). Jest uważany za anioła sprawiedliwości i sądu, łaski i zmiłowania. Jeszcze więcej znaczenie św. Michała akcentują księgi apokryficzne: Księga Henocha, Apokalipsa Barucha, Apokalipsa Mojżesza itp., w których Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów Bożych odnośnie ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem aniołów, który ma klucze do nieba. Jest aniołem sądu i Bożych kar, ale też aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrześcijańscy przypisują mu wiele ze wspomnianych atrybutów; uważają go za anioła od szczególnie ważnych zleceń Bożych. Piszą o nim m.in. Tertulian, Orygenes, Hermas i Didymus. Jako praepositus paradisi ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Jest czczony jako obrońca Ludu Bożego i dlatego Kościół, spadkobierca Izraela, czci go jako swego opiekuna. Papież Leon XIII ustanowił osobną modlitwę, którą kapłani odmawiali po Mszy świętej z ludem do św. Michała o opiekę nad Kościołem. Kult św. Michała archanioła jest w chrześcijaństwie bardzo dawny i żywy. Sięga on wieku II. Symeon Metafrast pisze, że we Frygii, w Małej Azji, św. Michał miał się objawić w Cheretopa i na pamiątkę zostawić cudowne źródło, do którego śpieszyły liczne rzesze pielgrzymów. Podobne sanktuarium było w Chone, w osadzie odległej 4 km od Kolosów, które nosiło nazwę "Michelion". W Konstantynopolu kult św. Michała był tak żywy, że posiadał on tam już w VI w. aż 10 poświęconych sobie kościołów, a w IX w. kościołów i klasztorów pod jego wezwaniem było tam już 15. Sozomenos i Nicefor wspominają, że nad Bosforem istniało sanktuarium św. Michała, założone przez cesarza Konstantyna (w. IV). W samym zaś Konstantynopolu w V w. istniał obraz św. Michała, czczony jako cudowny w jednym z klasztorów pod jego imieniem. Liczni pielgrzymi zabierali ze sobą cząstkę oliwy z lampy płonącej przed tym obrazem, gdyż według ich opinii miała ona własności lecznicze. W Etiopii każdy 12 dzień miesiąca był poświęcony św. Michałowi. W Polsce powstały dwa zgromadzenia zakonne pod wezwaniem św. Michała: męskie i żeńskie, założone przez błogosławionego Bronisława Markiewicza (+ 1912, beatyfikowany przez kard. Józefa Glempa w Warszawie w czerwcu 2005 r.). Są to michaelici i michaelitki. Św. Michał archanioł jest patronem Cesarstwa Rzymskiego, Anglii, Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Węgier, Małopolski; diecezji łomżyńskiej; Amsterdamu, Łańcuta; mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy, a także dobrej śmierci. W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus - "Któż jak Bóg", waga. Gabriel po raz pierwszy pojawia się pod tym imieniem w Księdze Daniela (Dn 8, 15-26; 9, 21-27). W pierwszym wypadku wyjaśnia Danielowi znaczenie tajemniczej wizji Barana i Kozła, ilustrującej podbój przez Grecję potężnych państw Medów i Persów; w drugim wypadku archanioł Gabriel wyjaśnia prorokowi Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach lat. Imię "Gabriel" znaczy tyle, co "mąż Boży" albo "wojownik Boży". W tradycji chrześcijańskiej (Łk 1, 11-20. 26-31) przynosi Dobrą Nowinę. Ukazuje się Zachariaszowi zapowiadając mu narodziny syna Jana Chrzciciela. Zwiastuje także Maryi, że zostanie Matką Syna Bożego. Według niektórych pisarzy kościelnych Gabriel był aniołem stróżem Świętej Rodziny. Przychodził w snach do Józefa (Mt 1, 20-24; 2, 13; 2, 19-20). Miał być aniołem pocieszenia w Ogrójcu (Łk 22, 43) oraz zwiastunem przy zmartwychwstaniu Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) i przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10). Niemal wszystkie obrządki w Kościele uroczystość św. Gabriela mają w swojej liturgii tuż przed lub tuż po uroczystości Zwiastowania. Tak było również w liturgii rzymskiej do roku 1969; czczono go wówczas 24 marca, w przeddzień uroczystości Zwiastowania. Na Zachodzie osobne święto św. Gabriela przyjęło się dopiero w wieku X. Papież Benedykt XV w roku 1921 rozszerzył je z lokalnego na ogólnokościelne. Pius XII 1 kwietnia 1951 r. ogłosił św. Gabriela patronem telegrafu, telefonu, radia i telewizji. Św. Gabriel jest ponadto czczony jako patron dyplomatów, filatelistów, posłańców i pocztowców. W 1705 roku św. Ludwik Grignion de Montfort założył rodzinę zakonną pod nazwą Braci św. Gabriela. Zajmują się oni głównie opieką nad głuchymi i niewidomymi. W ikonografii św. Gabriel Archanioł występuje niekiedy jako młodzieniec, przeważnie uskrzydlony i z nimbem. Odziany w tunikę i paliusz, czasami nosi szaty liturgiczne. Na włosach ma przepaskę lub diadem. Jego skrzydła bywają z pawich piór. Szczególnie ulubioną sceną, w której jest przedstawiany w ciągu wieków, jest Zwiastowanie. Niekiedy przekazuje Maryi jako herold Boży zapieczętowany list lub zwój. Za atrybut służy mu berło, lilia, gałązka palmy lub oliwki. Rafał przedstawił się w Księdze Tobiasza, i jest jednym z "siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański" (Tb 12, 15). Występuje w niej pod postacią ludzką, przybiera pospolite imię Azariasz i ofiarowuje młodemu Tobiaszowi wędrującemu z Niniwy do Rega w Medii swoje towarzystwo i opiekę. Ratuje go z wielu niebezpiecznych przygód, przepędza demona Asmodeusza, uzdrawia niewidomego ojca Tobiasza. Hebrajskie imię Rafael oznacza "Bóg uleczył". Ponieważ zbyt pochopnie używano imion, które siedmiu archaniołom nadały apokryfy żydowskie, dlatego synody w Laodycei (361) i w Rzymie (492 i 745) zakazały ich nadawania. Pozwoliły natomiast nadawać imiona Michała, Gabriela i Rafała, gdyż o tych wyraźnie mamy wzmianki w Piśmie świętym. W VII w. istniał już w Wenecji kościół ku czci św. Rafała. W tym samym wieku miasto Cordoba w Hiszpanii ogłosiło go swoim patronem. Św. Rafał Archanioł ukazuje dobroć Opatrzności. Pobożność ludowa widzi w nim prawzór Anioła Stróża. Jest czczony jako patron aptekarzy, chorych, lekarzy, emigrantów, pielgrzymów, podróżujących, uciekinierów, wędrowców, żeglarzy. W ikonografii św. Rafał Archanioł przedstawiany jest jako młodzieniec bez zarostu w typowym stroju anioła - tunice i chlamidzie. Jego atrybutami są: krzyż, laska pielgrzyma, niekiedy ryba i naczynie. W ujęciu bizantyjskim ukazywany jest z berłem i globem.

Co odróżnia Anioły od ludzi...

Anioły zostały zrodzone z serca boskości. Obce są im ludzkie bóle i namiętności. Pozostają nietknięte przez siły ciemności. Ich światło przenika i ożywia całe stworzenie na różnych stopniach ewolucji. Dbają o utrzymanie całego wszechświata w czystej, boskiej harmonii i porządku. Ich działanie jest starsze niż ludzkość. Mieszkańcy niebiańskiego królestwa znajdują się na znacznie wyższym stopniu rozwoju niż ludzie. Żadna forma życia w całym wszechświecie nie pozostaje przy życiu, jeśli opuszczą ją anielskie siły. Jeśli natomiast anioły działają w sposób spotęgowany, wówczas boskie formy i wzory życia zostają świetliście zmienione i wtedy rozpoczyna się nowa epoka. Ludzie zaś zostali stworzeni z ducha boskości. Muszą walczyć z wewnętrznymi konfliktami, samolubnymi pobudkami i wzajemnie zaprzeczającymi sobie cechami, oczekiwaniami i bodźcami, które są obce aniołom. Ludzie stanowią dziesiątą hierarchię boskości. Boska misja ludzi różni się od misji, jaką Bóg wyznaczył aniołom. Zadaniem aniołów jest przesyłanie boskiego światła do wszystkiego, co istnieje, ożywianie i utrzymywanie stworzenia przy życiu, nauczanie duchowych mądrości, pilnowanie boskich sił, pomnażanie, kierowanie, zmienianie biegu wydarzeń zgodnie z planem Boga. Zadaniem człowieka jest natomiast uczenie się, samodoskonalenie, budowanie królestwa Bożego na Ziemi, czynienie sobie Ziemi poddaną, jak zostało to zapisane w Biblii. Oznacza to potrzebę rozwijania własnego bogactwa duchowego, rodzenie w sobie „Boga-człowieka" i tworzenie świetlistej materii. Aniołowie wszystkich hierarchii pomagają człowiekowi w wypełnianiu jego misji. Dusza człowieka i anioły powstały z tego samego, boskiego praźródła. Ludzie i anioły są napełnieni boskim światłem, co oznacza, że zarówno w ludziach, jak i w aniołach działają boskie siły i właściwości. Człowiek posiada jednak wolną wolę -decyduje, którą drogą chce podążać i czy będzie przywoływać świetlistą siłę aniołów. Aniołowie działają zawsze w świetle Jedynego. Są obrazem boskiej miłości i życia. Nie mieszkają w oddalonym Niebie, a w naszych sercach, w ożywionej naturze i w wyższych wymiarach duchowych. Współpracują z nami przez siłę intuicji. Im bardziej pozwalamy im działać w naszym życiu, tym wyraźniej będziemy mogli rozpoznać ich obecność w naszej codzienności. Znaczna część wiedzy o królestwach niebiańskich odeszła w zapomnienie w miarę upływu czasu i procesu powstawania materii. Misteria połączone z anielskimi siłami praktykowały tylko nieliczne grupy przygotowanych ku temu ludzi, którzy przeszli poszczególne stopnie wtajemniczenia w naukę wyższych światów. Na całym świecie można znaleźć fragmentaryczne ślady, które wskazują na istnienie wielkich cywilizacji i działanie duchowych hierarchii. Obecnie, kiedy nastają nowe czasy, niebiańskie siły świetlistości działają w sposób spotęgowany, a mgły pomiędzy światem materialnym a duchowym przerzedzają się, ponownie widoczne stają się prawiedza, stare misteria i odwieczna współpraca pomiędzy ludźmi a aniołami wszystko na powrót łączy się ze sobą. W tym kontekście przesłanie aniołów brzmi następująco Podajcie nam dłoń! Tworzymy wstęgę, most, łuk pomiędzy Górą a Dołem. GITTA MALLASZ

Inne określenia Aniołów.

Pomimo iż anioły są właściwie istotami pojedynczymi, często opisywane są jako legiony jednakowych energii, a także jako: geniusze, aktywne świetliste inteligencje, dobre istoty duchowe, duchy ochronne, dewy, boscy posłańcy, zwierzchnicy (aniołowie, którzy mają do wypełnienia ważniejsze zadania), siły duchowe, istoty niebiańskie, istoty sferyczne, strażnicy, opiekunowie, trony, zwierzchnictwa, serafiny, cherubiny, panowania, władze, cnoty, Elohimy, bóstwa ochronne itd. Określenie lub tytuł anioła wskazują na zadanie, które ma on do wykonania i miejsce, w którym działa. Anioły są „wtyczką boskiego prądu, światła" - to boskie drganie ulega stopniowemu spowolnieniu i zatrzymuje się na określonym poziomie, na którym anioły są dla nas dostępne.

Kiedy przywołujemy na pomoc anioły, wówczas zawsze przybywa ten, którego potrzebujemy w danej sytuacji i który odpowiada naszemu rozwojowi. Anioły rozumieją mowę serca, niezależnie od tego, czy są przywoływane po imieniu czy nie. W mitach, baśniach i legendach możemy odnaleźć anioły pod nazwą wróżek, krasnoludków, dobrych duchów i pomocnych sił na życiowym rozdrożu, które udzielają wsparcia tylko wtedy, gdy zostają o to poproszone. Ich pomoc ma nieocenioną wartość dla bohaterów i bohaterek baśni i bajek, którzy dzięki niej są w stanie podołać wszelkim zadaniom, które stają im na drodze, wypełnić swoją misję i osiągnąć swój cel.

Czy Anioły miały swój początek?

Niektóre tradycje zakładają, że anioły istniały jeszcze przed tym, jak bogowie (Bóg) rozpoczęli akt stwórczy. Inne twierdzą, że anioły zostały stworzone, kiedy Bóg powiedział: „Niech stanie się światłość". Jeszcze inne podają, że anioły powstały w szóstym dniu tworzenia świata. Anioły powstały jednak z wszechwładzy Boga. Wszechwładny Metatron, „głos Boga", jedyny, który ogląda Boże oblicze i doświadcza Jego wspaniałości, stworzył anielskie legiony z iskier, które odprysły z Jego szaty. W ten sposób anioły zostały stworzone podczas aktu tworzenia wszechświata, ale jeszcze przed pojawieniem się człowieka.

Anioł jest ogólnym określeniem ponad naturalnej istoty duchowej (dobrego ducha), która przebywa w „bliskości Boga" jako Jego sługa i posłaniec, jako pośrednik pomiędzy człowiekiem, a bogami i boginiami. Aniołom są przypisywane różne częściowe aspekty sfery boskości, na przykład ochrona, pilnowanie, żywienie ludzkości...

Pojęcie „anioł" ma różne znaczenia. Jeśli zgodnie ze staroegipskim źródłosłowem wyprowadzimy je od słowa „ang", wówczas będzie oznaczać „życie". „El" to „boskie światło". W ten sposób, słowo „anioł" można tłumaczyć: „żyjący w boskim świetle" . Kiedy natomiast wyprowadzimy to słowo od greckiego „angelos", wówczas będzie oznaczało: „boski wysłannik, zwiastun".

Siedziba Aniołów.

Siedzibą aniołów jest Niebo, siedem sfer niebiańskich, miejsca światła, wyższe królestwa, miasta wspaniałości; kraj mlekiem i miodem płynący, zwany również: Arkadią, Elejzum, Nirwaną, Rajem, Walhallą, Shambhalą, Olimpem, wiecznymi ziemiami łowów, epoką marzeń.

Świetliste światy i sfery anielskich królestw są potężnymi, doskonałymi miejscami siły w eterze, położonymi poza płaszczyznami astralnymi naszej Ziemi, które są wypełnione nieskończonym pięknem, doskonałą harmonią i szczęśliwością, wieczną miłością i głęboką radością. Wiele osób jest zdania, że anioły żyją pośród nas w światach równoległych i wyższych wymiarach, co niekoniecznie musi stać w sprzeczności do równie często spotykanego poglądu, że - jak to się często mawia - anioły mieszkają w sercach ludzi i we wszystkim, co żywe.

Czy Anioły są wieczne?

Anioły nie są nieśmiertelne, jednak żyją nieporównywalnie dłużej niż ludzie: zostały narodzone jako gwiazdy i umierają jako gwiazdy. Anioły rozwijają się tak jak ludzie. W zależności od tego, w jakiej niebiańskiej sferze powstały, w takiej umierają lub zdobywają nieśmiertelność i przechodzą do Oceanu Miłości. Mogą również spadać z wysokich stopni rozwoju. Boskość jest jednak wieczna; odtwarza się nieustannie na nowo.

Człowiek składa się z ciała i ducha, czym więc jest Anioł?

Anioły są zbudowane tylko ze światła i eteru. Są czystą, świetlistą substancją. Nie mają materialnego ciała, aczkolwiek mogą takowe przyjąć na pewien okres czasu. Mogą dać się rozpoznać we wszystkich formach życia. Czynią to tylko wtedy, gdy jest to zgodne z planem Bożej Opatrzności i konieczne dla rozwoju człowieka. Poza tym działają przez uniwersalny język boskości, dźwięki, formy, barwy i wzory, sny, marzenia, intuicję, wewnętrzne wskazówki... Pojawiają się w takiej formie, którą człowiek potrafi odczytać i zrozumieć. Przenikają swoim światłem całość żywego stworzenia i działają w nim

Jak wyglądają Anioły

Anioły są najczęściej przedstawiane ze skrzydłami. To wyobrażenie jest bardzo stare. Rysunki uskrzydlonych istot można znaleźć w wielu pradawnych kulturach na całym świecie. Skrzydła są symbolem szybkości, z którą anioły są w stanie się poruszać. Ponieważ są one czystą substancją świetlną, potrafią przemieszczać się z taką prędkością, z jaką zmieniają się ludzkie myśli. Anioły mogą przybierać różną wielkość, wygląd zewnętrzny, sposób objawiania się, formę i drganie, a także dopasowywać się do każdej sytuacji - tak, aby człowiek uzyskał uzdrawiający dostęp do tych sił i mógł je przyjmować. Mogą objawiać się w typowej anielskiej postaci, ale również jako zwierzęta, rośliny, dźwięki, barwy i tony. Potrafią ucieleśnić wszystkie uleczające cechy boskości. Anielskie skrzydła są symbolem szybkości, zdolności do przemian, związku z Ziemią, siły rozkwitu i rozmachu oraz rozszerzonej świadomości. Skrzydła, świetlisty blask i aureola są cechami charakterystycznymi anioła i stanowią jego jednoznaczny znak rozpoznawczy.

Anioły są istotami działającymi

w wieczystym świetle boskości,

rozwiniętymi z boskiej świetlistej substancji,

z blasku płomieni i natury światła, a nie z ciała i krwi.

Mieszkającymi nierozłącznie w jedności.

Niezniszczalnymi dla rąk człowieka.

Nieosiągalnymi dla tych, którzy nie odkryli jeszcze

wewnętrznego świata i ciszy.

Są ożywionymi siłami duchowymi,

które mieszkają w człowieku i działają przez człowieka,

są mu pomocne w rozwijaniu jego boskich sił,

kiedy ten otworzy się na nie i przywoła je do swojego życia.