"POCIĄG DO NIEBA"
ODJEŻDŻAŁY POCIĄGI DO NIEBA,
A ON SIEDZIAŁ NA STACJI ZAMGLONEJ.
WIEDZIAŁ, ŻE MUSI WSIĄŚĆ, ŻE TAK TRZEBA,
BEZ WALIZEK, BO CO MU TAM PO NICH.
CAŁY BAGAŻ MIAŁ W DUSZY UKRYTY,
A TA DUSZA, WIADOMO, RZECZ LEKKA
ALE ZMIEŚCI TĘSKNOTY,CHOĆ NIEWIELKA JAK MOTYL
LECZ W NIEJ TKWI CAŁE ŻYCIE CZŁOWIEKA.
JAKOŚ TRUDNO MU BYŁO SIĘ ROZSTAĆ,
A JUŻ BYŁ PARĘ RAZY NA SCHODKACH.
NIE CHCIAŁ JECHAĆ W NIEZNANE
CHOĆ MÓWILI, ŻE Z PANEM
BĘDĄC W NIEBIE NAPEWNO SIĘ SPOTKA.
JESZCZE TYLE CHCIAŁ WIERSZY NAPISAĆ,
BO POETĄ BYŁ NAWET NIEKIEPSKIM.
PAPIEROSA ZAPALIŁ I PRZED SOBĄ SIĘ ŻALIŁ
ZAPATRZONY NA EKSPRESS NIEBIESKI.
NIE MIAŁ SYNA, NI DOMU, NI DRZEWA,
SAMOCHODU I PIĘKNEJ KOBIETY.
PARU KUMPLI WYPIJE, ŻE KOLEGA NIE ŻYJE
I TO WSZYSTKO JUŻ CHYBA NIESTETY.
I ODJECHAŁ, WIDZIAŁAM ŁZĘ W OKU.
DŁOŃ PRZYTULIŁ DO SZYBY NIEŚMIAŁO
MAŁĄ KARTKĘ TRZYMAŁAM Z WIERSZEM
KTÓRY SPISAŁAM
TYLKO TYLE MI PO NIM ZOSTAŁO.
Anna Zajączkowska