W anielskich imionach często powtarzają się określone sylaby: sylabą kończącą jest często irion. Inną powtarzającą się sylabą jest el, co po hebrajsku oznacza „Bóg". Sylaba iah jest żeńską formą el. Końcowa sylaba el jest bardzo stara i ma bardzo duże znaczenie w różnych kulturach, w których pojawia się w lekko zmienionej formie: sumeryjskie el oznacza „świętość" lub „świecenie, błyszczenie", akadyjskie ilu - „promieniującego", babilońskie ellu -„oświeconego", staro-walijskie ellu - „istotę oświeconą", podobnie jak angielskie elf czy staro-irlandzkie aillil znaczy tyle, co „oświecony", a anglosaskie aelf- „istota promieniująca". Sylaby te wskazują wprawdzie na istotę żyjącą w boskim świetle, czyli anioła, jednak niekoniecznie są niezbędną częścią składową imienia.

Aniołowie przesyłają boskie światło tam, gdzie zostali wezwani i gdzie są potrzebni. Ich służba jest bezosobowa. Przesyłają swoje dary i boskie światło w imię błogosławieństwa. Anioły czynią zawsze to, czego pragnie Bóg, i wkraczają do działania tylko wtedy, kiedy człowiek je o to prosi, wzywa lub zaprasza.